Ξεκινήσαμε το οδοιπορικό μας από το ποντιακό χωριό Γιαγκντάν της Αρμενίας διότι από εκεί κατάγεται η Άννα και εκεί έζησε τα πρώτα τρία χρόνια της ζωής της. Όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση η οικογένειά της πήρε, όπως και χιλιάδες άλλες, τον δρόμο της μετανάστευσης προς την Ελλάδα.
Στο μυαλό της είχε δημιουργήσει ένα φαντασιακό τόπο βάση των αφηγήσεων της οικογένειάς της. Πηγαίνοντας στα ποντιακά χωριά της Αρμενίας θέλαμε να δούμε και να αποτυπώσουμε φωτογραφικά το τοπίο και τους ανθρώπους, να επισκεφτούμε τους εναπομείναντες Έλληνες και να μελετήσουμε την έννοια της πατρίδας και της Ρωμιοσύνης.
Το τοπίο της βόρειας Αρμενίας (στην περιοχή που διαβιούσαν Έλληνες) είναι άγονο, μουντό και βαρύ. Το φως του Καυκάσου είναι απαλό δημιουργεί μια βαθύτατη γαλήνη και ηρεμία χωρίς εξάρσεις. Τα βουνά εναλλάσσονται ξερά και άγονα, είναι γεμάτα χαλκό και γι΄αυτό δεν φύεται τίποτα επάνω τους, αυτό το άγονο τοπίο δημιουργεί μια πλαστικότητα. Τα χωριά είναι λασπωμένα και κυριαρχεί η εγκατάλειψη και η φτώχια.
Στην μετασοβιετική εποχή οι άνθρωποι ζουν εξαιρετικά δύσκολα αφού εξαρτώνται άμεσα από την γη και τα ζώα τους που αυτά τους δίνουν τα προς το ζην. Έξω από τα σπίτια μπορεί κανείς να δει βουνά από κοπριά και τα χωριά μυρίζουν λάσπη και καβαλίνα.